تبادل
لینک هوشمند
نگاهی به داستان خودسوزی‌های پی‌‌‌درپی در اسرائيل
هامون به نقل از خبرگزاری دانشجو:
زمانی که محمد بوعزیزی جوان ناامید از زندگی تونسی اقدام به خودسوزی نمود به هیچ عنوان تصور نمی کرد که اقدام وی موجب گسترش موجی از اعتراض ها به سراسر منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا شود و زمینه ساز سرنگونی برخی از دیکتاتورها در این کشورها گردد. اما اقدام بوعزیزی صرفا منحصر به جهان عرب نماند و کشورهای اروپایی نیز پس از آن شاهد اعتراض های گسترده مردمی و ناعدالتی های اجتماعی بود، موجی که هم اکنون نیز در بسیاری از این کشورها ادامه دارد.با افزایش اعتراضات مردمی در اقصی نقاط گیتی، رژیم صهیونیستی نیز که بنای آن بر اساس تبعیض و نژادپرستی نهاده شده مصون از این تحولات نماند. مردم در سرزمین های اشغالی مدام در اعتراض به وضعیت معیشتی خویش تظاهرات های گسترده برپا نموده اند. اما نکته حائز اهمیت و اندکی متفاوت از سایر اعتراض ها اقدام به خودسوزی های گسترده در سراسر سرزمین های اشغالی بود که اکنون تعداد آن دو رقمی گشته و به 12 تن رسیده است. این اقدامات سبب شگفتی بسیاری از تحلیلگران اقتصادی منطقه گشته و ذهنیت آنها را مبنی بر وضعیت مناسب اقتصادی در اسرائیل اندکی دچار تزلزل کرده است.
در اولین مورد از این خودسوزی‌ها، فردی با نام موشه سلمان خود را در سالگرد یکسالگی تظاهرات‌های عدالت‌خواهانه در اسرائیل، به آتش کشید. این اسرائیلی معترض نهایتا در بیمارستان مرد، اما این اقدام وی جرقه‌ای شد برای زنجیره‌ای از خودسوزی‌های اعتراضی در اسرائیل.
به نظر نمی‌رسد که رشته خودسوزی‌ها در اسرائیل به همین تعداد ختم شود، چرا که مراکز امنیتی اسرائیل از تماس‌های بسیار زیادی خبر داده‌اند که در آنها افراد تهدید به انجام خودسوزی کرده‌اند.
در یک سال اخیر شمار میلیاردرهای اسرائیلی از یکصد نفر فرا‌تر رفته است، در حالی که اقشار ضعیف جامعه صهیونستی با درآمدهای کمتر از ۱۰۰۰ دلاری زندگی می‌کنند.
بسیاری از خدمات و کالا‌ها در اسرائیل به نسبت درآمد مردم بسیار گران‌تر از آمریکا و اروپاست، در حالی که سیستم مالیاتی اسرائیل کاملاً سخت‌گیرانه است و اسرائیلی‌ها در مقایسه ناچار است بیشتر از اروپاییان و آمریکایی‌ها مالیات بپردازند.
در حالی که مشکلات اقتصادی و ناتوانی رژیم صهیونیستی در ارائه راهکارهایی برای حل این معضلات، عامل شکل‌گیری اعتراضات بوده، مقامات امنیتی صهیونیست تلاش کرده‌اند با برخوردهای خشونت‌آمیز به مقابله با این اعتراضات بپزدازند، که همین امر هم به عاملی دیگر برای ادامه تظاهرات‌ها بدل شده است.
برخوردهای خشن نیروهای پلیس اسرائیل با تظاهرات‌کنندگان به حدی سرکوبگرانه بوده است، که سازمان عفو بین‌الملل نیز بدان واکنش نشان داده و از رژیم صهیونیستی به دلیل چنین برخوردهایی انتقاد کرده است.
پرفسور یوسی یونا یکی از رهبران جنبش اعتراضی در اسراییل معتقد است آنچه اخیرا برخی از اسراییلی ها را وادار به خودسوزی کرده است در واقع واکنش درستی به دروغگویی های حکومتی است که پدیده بیکاری و گسترش آن را انکار می کند.
یونا افزود: این خودسوزی ها دلالتی است براینکه در اینجا (اسراییل) بحران اقتصادی و اجتماعی گسترش یافته ای وجود دارد و اسراییلی ها از مشکلات عمیق و فزاینده ای رنج می برند و اوضاع بی نهایت بد و سیاه دارند. این یک واقعیتی حقیقی است که بازتاب دهنده وضعیت اقتصادی بد است.
اسرائيل عربده مي كشد تا ترس خود را پنهان كند
وضعيت فعلي اسرائيل، شبيه وضعيت يك شخصيت كارتوني انيميشن والت ديسني است كه به شدت مي ترسيد و براي غلبه بر آن مي گفت من نمي ترسم.
هامون به نقل از کیهان:
مديرشبكه ماهواره اي تعطيل شده هما درباره لفاظي هاي چند ماه اخير مقامات صهيونيستي عليه ايران نوشت: سالها پيش در يكي از انيميشين هاي توليد شده توسط كمپاني والت ديسني، گربه اي به تصوير كشيده شده بود كه در شبي باراني و پر رعد و برق و در يك منزل اعياني اما تاريك و تنها از هيبت تاريكي و خروش تندر بشدت ترسيده بود و آخرين راهكارش براي تفوق بر ترس اش آن بود كه با صداي بلند اين شعر را با خود تكرار مي كرد؛
«من نمي ترسم! من نمي ترسم! من نمي ترسم! من نمي ترسم!». گربه خائف وقتي مواجه با يك بچه گربه ديگر شد و در مقابل اين پرسش قرار گرفت كه داري چي كار مي كني؟ گفت «دارم نمي ترسم!!!». و دوستش به وي گفت: مياي با هم نترسيم!!! و سپس و به اتفاق، همخواني كردند كه «ما نمي ترسيم. ما نمي ترسيم. ما نمي ترسيم. ما نمي ترسيم!». اين ديالوگ مي تواند معرف وضعيتي باشد كه در حال حاضر دولت مردان و نظاميان اسرائيل را به خود مبتلا كرده است.
داريوش سجادي افزود: تهديدهاي ريز و درشت و گاه و بي گاه اخير دولت اسرائيل مبني بر حمله نظامي به پايگاه هاي اتمي ايران را مي توان نوعي فرافكني و تلاش به منظور رساندن صداي تپش ضربان قلب خود به گوش پدرخوانده شان در كاخ سفيد دانست تا بدينوسيله ايشان را ترغيب به آني كنند تا براي تسلي خاطرايشان «كاري بكنند»! يا لااقل بيايند با هم نترسند! سابقه نظامي اسرائيلي ها نشان مي دهد ايشان زماني در تصميم گيري هاي خود متوسل به حمله نظامي به دشمن شان مي شوند كه از تفوق نظامي خود نسبت به دشمن موجود به اطمينان قطعي برسند. در آن حالت نيز براي عملياتي كردن اهداف نظامي شان هرگز دشمن مزبور را تهديد نكرده و بدون جنجال و از موضعي قدرتمندانه دست به تهاجم نسبت به اهداف تعيين شده در خاك دشمن مي زنند.
وي با اشاره به شكست اسرائيل در جنگ 33 روزه نوشت: استراتژي صهيونيست ها در اين مرحله بر آن قرار گرفته تا لفظاً با تهديد نظامي ايران، وحشت خود از توان نابود كننده ايران را پنهان كند.
دهن كجي 100عضو جامعه جهاني به آمريكا و اسرائيل
هامون به نقل از کیهان:
جنبش عدم تعهد در سال 1961و با هدف حفظ استقلال كشورها در مقابل آمريكا و شوروي تاسيس شد.
نقش معارضه با آمريكا در تشكيل جنبش عدم تعهد به قدري برجسته و بارز بود كه حتي با وجود فروپاشي شوروي و بلوك شرق، اين جنبش پررنگ تر از گذشته به فعاليت خود ادامه داد و اكنون شانزدهمين اجلاس آن روزهاي نهم و دهم شهريورماه با حضور هيئت هاي بيش از 100كشور جهان و 20 سازمان بين المللي در تهران برگزار مي شود. بنابر اخبار منتشره 40 تا 50 كشور عضو جنبش عدم تعهد در حد سران و مقامات عالي رتبه در نشست تهران شركت خواهند كرد.
طبيعتا شركت يكصد كشور جهان در نشست تهران، دهن كجي آشكاري به ادعاي تحريم و انزواي ايران در «جامعه جهاني»! است و به همين دليل هم در كنار عصبانيت شديد مقامات رژيم صهيونيستي، سخنگوي وزارت خارجه دولت منفور آمريكا گفته است: ايران شايستگي و لياقت ميزباني اجلاس جنبش كشورهاي عدم تعهد را ندارد.
ويكتوريا نولند با پيش بيني ضربه بزرگي كه آمريكا از نشست تهران دريافت مي كند، گفت ايران از اين اجلاس براي پيشبرد اهداف تبليغاتي خود استفاده مي كند تا اين واقعيت را كه به تعهدات خود در زمينه هسته اي عمل نمي كند پنهان سازد.
در همين حال روزنامه يواس اي تودي با اشاره به قطعي شدن سفر رئيس جمهور مصر به تهران نوشت: سفر محمد مرسي براي شركت در اجلاس بين المللي تهران، باعث افزايش تنش در روابط واشنگتن و قاهره مي شود و اين در حالي است كه مصر سالانه 3 ميليارد دلار كمك مالي و نظامي از آمريكا دريافت مي كند. ايران تلاش مي كند شكاف پديد آمده در روزگار حسني مبارك رئيس جمهور مخلوع را پر كند.
روزنامه صهيونيستي معاريو نيز در تحليل مشابهي خاطرنشان كرد: بسياري از مقامات اسرائيل نگران حضور محمد مرسي در نشست غيرمتعهدها در تهران هستند. ابتكار محمد مرسي براي حضور در تهران نوعي ماجراجويي است(!)
نشريه صهيونيستي «يديعوت آحارونوت» نيز با انتقاد از حضور مرسي در اجلاس تهران نوشت: اين اقدام با توجه به تمايل اخوان المسلمين براي عادي سازي روابط با تهران زنگ خطر محسوب مي شود و مهم اين است كه اقدامي ضداسرائيلي است.
اين نشريه افزود: مساله مهم اينجا است كه اين عادي سازي روابط عليه اسرائيل صورت گيرد.
از سوي ديگر تلويزيون رژيم صهيونيستي با اشاره به سفر مرسي به تهران گفت: سفر مرسي به ايران پيامي است مبني بر اينكه موضع قاهره از نظر بين المللي در حال تغيير است.
با توجه به نگراني شديد آمريكا و رژيم صهيونيستي از اجلاس مهم تهران، انبوهي از رسانه هاي وابسته به محافل گوناگون ضد انقلاب مامور شده اند تا نشست مذكور را بي ارزش، پرهزينه و بي فايده تلقي كنند. اين رسانه ها كه به طيف هاي گوناگون سلطنت طلب، سازمان منافقين، گروهك هاي چپ آمريكايي، تندروهاي مدعي اصلاح طلبي و فراريان شبكه فتنه سبز وابسته هستند، از جمله شامل صداي آمريكا، كلمه، جرس، راديو فردا، بي بي سي، گويانيوز، بالاترين و... مي شود. برخي از اين رسانه ها از جمله كلمه كه تاكنون به سياق ادبيات آمريكايي- انگليسي و صهيونيستي مدعي بودند ايران در جامعه جهاني منزوي شده، اكنون در واكنش به حضور هيئت هاي بيش از يكصد كشور جهان در نشست تهران با وجود مخالفت علني آمريكا و متحدانش مدعي شده اند حاكميت كميت گرايي مي كند و اين كميت گرايي بي فايده است(!)
گردانندگان خارج نشين كلمه توضيح نمي دهند كه چرا تودهني اعضاي جنبش عدم تعهد به آمريكا، و رژيم صهيونيستي، كام آنها را تلخ كرده است. دو قلوي كلمه (موسوم به نداي سبز) نيز كه توسط مزروعي مديريت مي شود، براي عقب نماندن از قافله مخالفت، مجبور شد بيانيه گروهك ورشكسته فدائيان خلق را عليه نشست تهران منتشر كند!
خاتمي مي داند كه مردم براي بازداشتي ها تره خرد نمي كنند
هامون به نقل از کیهان:
پايگاه اينترنتي تهران ريويو وابسته به اپوزيسيون مقيم خارج، جبهه از هم پاشيده موسوم به جنبش سبز را «آبستن حوادث» دانسته و نوشت: 3 سال پس از جنبش سبز و بازداشت سران آن و تجربه ناموفق تحريم انتخابات مجلس، تابوي حضور در انتخابات در ميان برخي گرايش هاي جنبش سبز در حال شكسته شدن است و گروه هايي قصد دارند با حضور در انتخابات آتي آب رفته قدرت را به جوي بازگردانند.
اين پايگاه اينترنتي مي افزايد: موسوي و كروبي هر دو صراحتا با حضور در انتخابات مخالفت كرده اند. فعالان بدنه جنبش سبز نيز با شور و حرارت مشغول بحث درباره انتخابات هستند اما كم نيستند تعداد افرادي كه به تأسي از بزرگان اصلاحات، يا تحريم انتخابات مجلس نهم را شكست خورده مي دانند يا آن كه اساسا با تحريم مخالف اند و در پي حضور در انتخابات رياست جمهوري هستند. اين در حالي است كه حضور در انتخابات رياست جمهوري به شيوه مألوف اصلاح طلبان پيش از خرداد 88 و يا آن گونه كه سيدمحمد خاتمي در انتخابات مجلس نهم حضور يافت، برخلاف روش و مشي جنبش سبز است و علاوه بر آن، نه سودي براي جنبش دموكراسي خواهي ايران دارد و نه آبي براي اصلاح طلبان گرم خواهد كرد.
نويسنده خاطرنشان كرد: تكرار مكررات است كه بگوييم جنبش سبز پس از راهپيمايي 25 بهمن سال 89 و سپس حصر دو رهبر خود، در عرصه سياسي دچار ركود و خمودي شده است. در دوراني كه سيد محمد خاتمي فعال تر شد و شوراي هماهنگي راه سبز اميد جايگزين رهبران در حصر شد، وارد حضيضي شد كه هم چنان ادامه دارد و احتمالا اوج آن نيز در انتخابات نهمين دوره مجلس خود را نمايان ساخت.
سايت وابسته به محافل ضدانقلاب همچنين نوشت: «جمهوري اسلامي در انتخابات مجلس نهم به دنبال آن بود ثابت كند اقتدار خود را حفظ كرده است. برگزاري انتخاباتي توسط مجري و ناظري كه انتخابات 22خرداد 88 را برگزار كرده بودند و عدم بروز اعتراض نسبت به آن، بهترين فرصت براي اين مساله بود. از سوي ديگر برگزاري چنين انتخاباتي، زماني كه موسوي و كروبي در حصر بودند، نشانه اي بود براي مخالفان كه مجبورند در زميني كه حاكميت تعيين مي كند، بازي كنند. حضور خاتمي در اين انتخابات باعث شد تا سايت كلمه- نزديك به ميرحسين موسوي- در يادداشتي، اصلاح طلبان را به باد انتقاد بگيرد كه «با كاركردهاي جنبش هاي مدني بيگانه اند» و حتي آنان را به باد انتقاد بگيرد كه «در فرصت طلايي سال هاي دولت اصلاحات، جاي استفاده صحيح از جنبش به بازي در چارچوب قدرت رسمي سرگرم شدند و به تدريج حفظ خود در قدرت را ترجيح دهند.»
تهران ريويو خاطرنشان كرده است: گرچه نخبگان سياسي به دليل فضاي سياسي و وجود تعدادي زنداني سياسي از حضور در انتخابات چشم پوشي خواهند كرد اما براي جمع نه چندان قليلي از توده مردم اين مسائل در درجه اول اهميت نيست و اين همان مسئله اي است كه در ديدار عبدالله نوري و محمد خاتمي براي توجيه حضور در انتخابات روي آن تاكيد شده است.
هاشمي ما را مسخره مي كرد ولي گفتيم نبايد او را رها كنيم
هامون به نقل از کیهان:
وي در گفت وگو با نشريه اي به نام انديشه پويا گفته است: مجمع روحانيون در دوره دوم رياست جمهوري هاشمي رفسنجاني با وي مشكل پيدا كرده بود. در دور دوم مجمع از آقاي هاشمي دفاع كرد اما آقاي هاشمي گفت كه اگر مجمع از من دفاع نمي كرد، به زباله دان مي رفتند و مجبور بودند از من حمايت كنند. آقاي هاشمي مجمع روحانيون را مسخره كرد.
وي مي افزايد: پس از اين محمد موسوي خوئيني ها بيشتر وقت خود را در روزنامه سلام سپري مي كرد و هاشمي هم رياست مركز تحقيقات را به حسن روحاني داد. اما من و بهزاد نبوي تا دوم خرداد در مركز تحقيقات بوديم. ما مي گفتيم كه بايد با هاشمي كار كرد و نبايد او را رها كرد. احساس مي كردم كه هاشمي كم كم به ما و توسعه سياسي مي رسد. من روزها در مركز تحقيقات بودم و عصرها مي رفتم سلام و عصر ما.
حجاريان درباره حضور چپ ها در مركز تحقيقات استراتژيك رياست جمهوري مي گويد: هاشمي رفسنجاني، يك گير داشت و مي گفت انگار اينجا تحريريه روزنامه سلام است و پشتوانه فكري روزنامه سلام درست كرده ايد. آقاي خوئيني ها هم كه چهار سال بيشتر آنجا نبود. دغدغه آقاي هاشمي ساخت سد و اقتصاد بود. ما معتقد بوديم كه آقاي هاشمي هر نظري را مي خواهد داشته باشد اما ما كار خودمان را بكنيم و ايشان هم بالاخره خواهد فهميد كه پروژه اش به بن بست مي رسد و توسعه اقتصادي عوارضي دارد كه ناچار، پيش نياز رفع آن توسعه سياسي خواهد بود.
خاطرنشان مي شود جريان موسوم به چپ انتقام تاريخي خود را در سال 78 (انتخابات مجلس ششم) از هاشمي گرفت و او را در مطبوعات و تريبون هاي خود عاليجناب سرخپوش لقب داد.
حجاريان همچنين در مصاحبه با يكي از روزنامه هاي زنجيره اي از اصلاح طلبان خواست مسامحه كنند تا بتوانند از فرصت انتخابات براي فعاليت و سازماندهي بهره ببرند.
وي يكي از كساني بود كه واسطه تئوريسين هاي كودتاي مخملي در خارج با شبه اصلاح طلبان قرار گرفت و در دوره اصلاحات تئوري فشار از پايين چانه زني از بالا را كه از تيموتي گارتن اش در سفر وي به ايران وام گرفته بود، مطرح كرد. اما مرور زمان نشان داد كه نظام جمهوري اسلامي با نظام هاي رايج و منفعل در برابر كودتاي مخملي تفاوت دارد و همچنان كه اهل باج دادن نيست، داراي پايگاه اجتماعي قدرتمندي است كه سر بزنگاه هايي نظير 23تير 78 و 9 دي 88، مجال مانور را از فتنه گران و واسطه هاي آنها مي گيرد.
حجاريان گفته است: تشكيلات كه فقط حزب نيست. در كنار كار حزبي، فعاليت ان جي اوها و كارهاي عام المنفعه و نظاير آن مي توانند بستري براي ايجاد سازمان و تشكيلات باشند... اگر كار نكنيم اصلاحات 100سال ديگر هم اتفاق نمي افتد.
وي همچنين درباره اين سؤال كه «آيا فضاي انتخابات سال آينده مي تواند باعث انسجام نيروهاي اصلاح طلب شود؟»، گفته است: بالاخره انتخابات يك فرصتي است براي فعاليت و سازماندهي. وقتي كانديدايي در صحنه باشد لاجرم ستاد انتخاباتي ايجاد مي كند و در استان ها و شهرستان ها نيروها را دور هم جمع مي كند.
وي درباره اينكه، الان چطوري مي شود از موانع عبور كرد؟، مي گويد: يك خرده بايد مسامحه كرد، يك مقدار بايد گفت وگو كرد، ما با هم كم گفت وگو مي كنيم. در اين زمينه اخيرا مقاله اي منتشر كردم كه در آن شرايط و نيازهاي گفت وگو را شرح دادم؛ ضرورت و چگونگي گفت وگو براي عبور از همين موانع. گفت وگو واسطه مي خواهد. فرض كنيد اگر من حرف شما را نفهمم، بايد دنبال مترجم يا واسطه بگردم يا اگر من حرف يك رقيب را نفهمم بايد واسطه اي پيدا كنم تا باب گفت وگو باز شود. واسطه هميشه وجود دارد.
حجاريان درباره اينكه آيا نقاط مشتركي براي گفت وگو وجود دارد، گفت: بالاخره بايد نقاط مشترك را استخراج كرد. من معتقدم اصولگراها هم اصلاح طلبند. هرچند به اين شكل آن را ابراز نمي كنند. اصلاح طلبان و اصولگراها هر دو مي گويند كه مشكلاتي وجود دارد و اين نقطه مشترك بزرگي بين ما و آنهاست. پس مي شود با آنها صحبت كرد؛ منتها آنها مي گويند اينجايش اينطوري است، ما مي گوييم آنجايش آنطوري است. بايد صحبت كرد كه در كجاها مشترك هستيم.
وي درباره انتظار اصلاح طلبان از خودشان گفته است: انتظار ما خيلي بالا نيست. اصلا نمي خواهيم در انتخابات كانديدا بشويم؛ مجلس هم نخواستيم برويم، به دولت هم نمي رويم، ولي كار خيريه كه مي توانيم بكنيم. به اندازه اخوان المسلمين كه بايد بتوانيم كار كنيم. البته براي الان وصال نمي دهد، اول از همه تفاهم است.
حجاريان مي گويد: تجربه نشان داده كه راه تندروانه و راديكال ثمر نمي دهد.
دعوت حجاريان براي گفت وگو با اصولگرايان و يافتن واسطه هايي براي مذاكره با حاكميت در حالي است كه اولا طيف متبوع وي در فتنه انگيزي سال 88 به هيچ صراطي مستقيم نشدند و تهييج آشوبگران براي اقدامات ساختارشكنانه را همراه با گروهك هاي ضد انقلاب پيشه كردند. ثانيا سران اين جريان هنوز تكليف خود را با گروهك ها و محافل فعال در آن فتنه گري مشخص نكرده و از آنان بيزاري نجسته اند. ثالثا راه حل هاي اين جريان به تسليم در برابر غرب و پشت كردن به آرمان هاي اسلام و انقلاب ختم مي شود و در واقع تندروهاي مدعي اصلاحات، ديلماج هاي وطني براي تسليم در برابر جبهه استكبار و ارتجاع هستند و براي خود هيچ اصالتي و استقلالي باقي نگذاشته اند.
حجاريان در اواخر دوره اصلاحات اعلام كرده بود اصلاح طلبان به سر بالايي رسيده و همچون اسب هاي درشكه يكديگر را گاز مي گيرند.
نظرات شما عزیزان:
